امروز اگر از فرهنگ و ادبیات با مردم حرف بزنی می گویند دلت خوش است این تورم کمرشکن زندگیمان را دشوار کرده است...چه کسی حوصله این را دارد که از فرهنگ و ادبیات حرف بزند.و احتمالا اضافه خواهند کرد که برو بچسب به وضع مالی خودت.این روز ها باید هر کس به فکر خودش باشد.این حرف ها شاید برای خیلی از مردم مفهوم چندانی نداشته باشد ولی برای ما نویسنده ها و شاعران پر از مفاهیم تیره و تصویری از زندگی کج و معوج روزگارمان است.باید اظهار تاسف کرد که بیشترین تیراژ کتاب در کشور به هزار جلد می رسد و عدم حمایت از نویسندگان و شاعران سبب بی حوصلگی و نا امیدی ایشان به نوشتن و سخن پردازی می شود.از طرفی بالا رفتن قیمت کاغذ باعث شده که برخی نویسندگان به جای نوشتن کتاب بروند و آواز خواندن را تجربه کنند!ادبیات یک هزار و چندصد ساله ایران ناتوان تر شده است و اگر به دادش نرسند معلوم نیست چه اتفاقی برایش خواهد افتاد.همیشه لفظ ادب با فرهنگ همراه بوده است و بی گمان علت آن تاثیر پذیری فرهنگ عمومی یک جامعه از ادبیات آن جامعه است.ممکن است کسی سوال کند چرا ما تاثیر ادبیات را در زندگیمان نمی بینیم؟در پاسخ به او باید گفت که تاثیر ادبیات بیشتر اوقات در زندگی تاثیری غیر مستقیم است.ادبیات با تاثیر در فرهنگ جامعه کاستی های آن فرهنگ را جبران می کند و در صورت ناتوانی از ادبیات ملل دیگر استفاده می کند.زمان سعدی و حافظ به دو دلیل عدم دسترسی آسان به فرهنگ کشور های دیگر(به دلیل دشواری های سفر) و همچنین قوی بودن فرهنگ و ارزش های اخلاقی آن دوران نیازی نبود از ادبیات ملل دیگر استفاده شود.ولی امروز تنوع طلبی در عرصه فرهنگ و ادبیات سبب شده است که ادبیات ملل دیگر در ادبیات ما وارد شود و این لزوما به معنی منفی بودن نیست.وضع اقتصاد امروز ایران ادبیات و جامعه را نیز دچار ضعف کرده است و به همین دلیل مظلوم ترین قشر جامعه یعنی نویسندگان و شاعران  کلمات خود را در دلشان محفوظ می دارند تا شاید زمانی بتوانند آن را برای دیگران هم فاش گویند.نویسنده و شاعر مانند بازیگر و خواننده و فوتبالیست نیست که مشکلش را بیان کند؛مانند چهره های مشهور تلویزیونی نیست که بگوید فلان مشکل را دارم؛بگوید که پولی برای چاپ کتاب ندارم.چه کار می شود کرد؟آیا باید دست روی دست گذاشت و دید که فرهنگ و ادب نیز دارد کم بها تر از گذشته می شود؟من هم یک نویسنده ام و وجدانم قبول نمی کند که در این باره اعتراضی نکنم.همیشه حرف راست را زده ام و در مقابل دروغ چون سپاهی درشت ایستاده ام.می دانم حرف من حرف دل بسیاری از اهل قلم است.اگر نتوانستم آن طور که باید این مشکل را توصیف کنم از نویسندگان محترم و دوستان شاعرم پوزش می خواهم.امیدوارم آینده روشنی برای ادبیات کشورم رقم بخورد و نام و یاد ادیبان وشاعران همیشه بر زبان ها جاری باشد.

سعید مبین شهیر

1397/6/14